|
Niebo we wrześniu 2006-08-30 Wrzesień to miesiąc równonocy jesiennej, czyli momentu przejścia Słońca przez równik niebieski z półkuli północnej na południową. W tym roku momentu tego, związanego z początkiem astronomicznej jesieni, oczekujemy 23 września o godzinie 6:05 naszego czasu. Ponieważ deklinacja Słońca maleje, dni stają się coraz krótsze. W Warszawie 1 września nasza dzienna gwiazda wschodzi o godzinie 5:47, a zachodzi o 19:24. Natomiast 30 września jej wschód możemy obserwować o godzinie 6:35, a zachód o 18:16. Tegoroczny wrzesień obfituje w zjawiska zakryciowe. Dnia 22 tego miesiąca dojdzie bowiem do obrączkowego zaćmienia Słońca widocznego na południowym Atlantyku i w północnej części Ameryki Południowej. Częściowe fazy zaćmienia będą widoczne w całej Ameryce Południowej, na Atlantyku oraz w zachodniej i południowej Afryce. W Polsce zaćmienie będzie niewidoczne. Kolejność faz Księżyca we wrześniu jest następująca: pełnia - 7 IX o godz. 20:42, ostatnia kwadra - 14 IX o godz. 13:15, nów - 22 IX o godz. 13:45 i pierwsza kwadra - 30 IX o godz. 13:04. Najbliżej Ziemi Srebrny Glob znajdzie się 8 września o godzinie 5:06, a najdalej 22 września o godzinie 7:20. W dniu 7 września, w godzinach 18:42-23:00, wystąpi częściowe zaćmienie Księżyca. W Polsce zjawisko będzie przebiegać nisko nad południowo-wschodnim horyzontem. W momencie maksimum w cieniu Ziemi znajdzie się tylko 19 proc. tarczy naszego satelity. Najlepsze warunki do obserwacji będą w południowo-wschodniej części kraju, a najsłabsze na Pomorzu. Merkury i Mars znajdują się na niebie zbyt blisko Słońca i ich obserwacje we wrześniu nie są możliwe. Kończy się sezon na obserwacje Wenus. Dojrzeć można ją jeszcze tylko na początku miesiąca nad ranem, nisko nad wschodnim horyzontem. Zbliża się także przerwa w podziwianiu Jowisza. Największą planetę Układu Słonecznego można obejrzeć już tylko wieczorem około 10 stopni nad południowo-zachodnim horyzontem. Warunki cały czas się jednak pogarszają i pod koniec miesiąca będzie on ginął w łunie zachodzącego Słońca. Dla odmiany poprawiają się warunki do obserwacji Saturna, którego możemy dojrzeć nad ranem w konstelacji Lwa. Godzinę przed wchodem Słońca jego wysokość nad horyzontem w ciągu całego miesiąca wzrasta od 10 do aż 34 stopni. Wciąż panują dogodne warunki do obserwacji Urana i Neptuna. Do ich odnalezienia na pewno przyda nam się choćby mała lornetka. Urana dojrzymy w gwiazdozbiorze Wodnika, a Neptuna w Koziorożcu. Posiadacze większych teleskopów amatorskich mogą pokusić się o obserwacje Plutona, którego możemy dojrzeć wieczorem w gwiazdozbiorze Węża. Dysponując lornetką możemy spróbować obserwacji trzech jasnych planetoid: Ceres, Hebe oraz Iris. We wrześniu nie ma żadnego bardzo dużego roju meteorów. Największym są Alfa Aurygidy, aktywne od 25 sierpnia do 8 września. W tym roku maksimum, w którym można dojrzeć około 10 zjawisk na godzinę, oczekujemy 1 września około godziny 8:30 UT, a więc w czasie niekorzystnym dla obserwatorów w Polsce. Ze względu na korzystne położenie apeksu (punkt na sferze niebieskiej określający kierunek ruchu Słońca), gwarantującego wysyp meteorów sporadycznych oraz dużą ilość małych rojów, wrzesień jest dobrym miesiącem do obserwacji tego typu zjawisk. Spoglądając na niebo w drugiej połowie nocy, z ciemnego miejsca, jesteśmy w stanie dojrzeć nawet 20 "spadających gwiazd" w ciągu każdej godziny obserwacji. Innym ciekawym wydarzeniem września będzie odkrycie gromady otwartej gwiazd o nazwie Plejady przez ciemny brzeg tarczy Księżyca. Wydarzenie to będzie można podziwiać 12 września w godzinach 22:32-22:38 i dojdzie do niego nisko, bo tylko 15 stopni, nad wschodnim horyzontem.(PAP)
|
