Styczeń szykuje nam wiele atrakcji: maksimum aktywności Kwadrantydów, stosunkowo jasną kometę, dwie jasne planetoidy, zakrycie Plejad przez Księżyc i obrączkowe zaćmienie Słońca, niestety niewidoczne w Polsce.

Po przesileniu zimowym dni stają się coraz dłuższe. W Warszawie, w pierwszy dzień Nowego Roku, Słońce wschodzi o 7:45, a zachodzi o 15:34. Natomiast 31 stycznia wschodzi o 7:18, a zachodzi o 16:21. W styczniu nasza dzienna gwiazda wstępuje w znak Wodnika.

Dnia 4 stycznia o godzinie 16 naszego czasu, Ziemia znajdzie się w peryhelium, czyli w punkcie swojej orbity najbliższym Słońcu i oddalonym od niego o 147 milionów kilometrów.

Dnia 26 stycznia wystąpi obrączkowe zaćmienie Słońca. Pas zaćmienia obrączkowego przechodzi głównie przez Ocean Indyjski oraz przez południową Sumatrę, zachodnią Jawę oraz środkowe Borneo. Fazy częściowe zaćmienia będą widoczne w południowej Afryce, zachodniej Australii oraz południowo-wschodniej Azji.

Kolejność faz Księżyca w styczniu jest następująca: pierwsza kwadra - 4 I o godz. 12:56, pełnia 11 I o godz. 4:27, ostatnia kwadra - 18 I o godz. 3:46 i nów - 26 I o godz. 8:55. Najbliżej Ziemi Srebrny Glob znajdzie się 10 stycznia o godzinie 11:53, a najdalej 23 stycznia o godzinie 1:12.

Dnia 7 stycznia wieczorem dojdzie do zakrycia gromady otwartej Plejady przez ciemny brzeg tarczy Księżyca. Zjawisko będzie widoczne w okolicach godziny 17, wysoko nad horyzontem i z terenu całego naszego kraju.

Styczeń jest o tyle ciekawym miesiącem, że pozwoli nam na obserwacje Merkurego i to zarówno na niebie wieczornym jak i porannym. Na początku miesiąca dojrzymy go tuż po zachodzie Słońca, nisko, bo tylko około 5-10 stopni nad południowo-zachodnim horyzontem. Pod koniec stycznia planeta pojawi się na niebie porannym i o świcie będzie świecić około 5 stopni nad południowo- wschodnim horyzontem.

W styczniu panują bardzo dobre warunki do podziwiania Wenus, która świeci jako Gwiazda Wieczorna około 20 stopni nad południowo- zachodnim horyzontem. W nocy z 14 na 15 stycznia planeta oddala się od Słońca na maksymalną odległość 47 stopni (tzw. maksymalna elongacja).

Mars i Jowisz znajdują się na niebie bardzo blisko Słońca i ich obserwacje w styczniu nie są możliwe.

W drugiej połowie nocy bez problemów dojrzymy Saturna, który świeci w konstelacji Lwa. Planeta zbliża się do opozycji, więc warunki do jej obserwacji stają się coraz lepsze. Warto przypomnieć, że okazałe pierścienie planety są obecnie ustawione praktycznie w płaszczyźnie ekliptyki i przez to prawie zupełnie niewidoczne.

Wieczorem można jeszcze dojrzeć Urana, którego widać w gwiazdozbiorze Wodnika. Trzeba się jednak z tym spieszyć, bo warunki do jego obserwacji szybko się pogarszają. Podobna sytuacja jest w przypadku Neptuna, którego na niebie dzieli od Urana tylko 16 stopni. Ponieważ Neptun jest słabszy i świeci niżej, warunki do jego obserwacji pogarszają się jeszcze szybciej.

Pluton przebywa na niebie blisko Słońca i jego obserwacje w styczniu nie są możliwe.

Dysponując lornetką możemy pokusić się o obserwacje największego ciała pasa głównego planetoid - (1) Ceres, którą widać w konstelacji Lwa. Dodatkowo w gwiazdozbiorze Raka możemy poszukać planetoidy (27) Euterpe, która znajduje się w pobliżu opozycji i osiąga maksimum swojego blasku.

Styczeń to czas, w którym możemy podziwiać kometę C/2007 N3 (Lulin). Widać ją nad ranem w gwiazdozbiorze Wagi. Jej blask cały czas rośnie, przez co staje się obiektem dostępnym obserwacjom przez średniej wielkości lornetki. Kometa maksimum swojego blasku osiągnie pod koniec lutego, gdy będzie na granicy widzialności gołym okiem.

W dniach 1-5 stycznia możemy podziwiać meteory z jednego z najciekawszych i najaktywniejszych rojów nieba - Kwadrantydów. W tym roku maksimum wypada niekorzystnie dla obserwatorów w Polsce, bo 3 stycznia w okolicach godziny 13:50 naszego czasu, a więc w trakcie dnia. Mimo tego, nad ranem w nocy z 2 na 3 stycznia i w nocy z 3 na 4 stycznia można liczyć na aktywność sięgającą 20-30 meteorów na godzinę (PAP).